verpleeghuis

verpleeghuis
dag en nacht houdt ze zich vast
aan een foto

buizerd (tanka)

de buizerd
zijn tergend trage
vleugelslag

het onheil dat steeds
dichterbij komt

kerstkaart

het kriebelschrift
op de kerstkaart, van haar
met die zachte stem

bos

het bos
houdt een winterslaap
soms kreunt het

aarde

hier en daar
al blootgelegde aarde
hier en daar een kraai

blaadje(tanka)

bovenin de boom
bungelt nog
één blaadje

dat sprankje hoop
op haar herstel

nog...

nog één feest, zegt hij
maar zijn blik is al
naar binnen gekeerd

Het woord (haibun)

Het woord

In het boek dat ik las, werden een meisje en haar ouders uitgenodigd door rijke mensen voor een diner. Daarachter stond tussen haakjes: vijf gangen. Het woord "diner" kende ik niet. Mijn moeder zei dat het een deftig woord was voor avondeten, de warme prak dus. Mijn moeder liep elke avond met een pan aardappelen en een pan groente door de lange gang, die onze keuken met de huiskamer verbond.
Maar het huis waar het meisje uit het boek zou gaan eten had wel vijf gangen, waar men met die grote pannen doorheen moest. Wat zou ze lang op haar warme prak moeten wachten!

een tongpuntje
en vuurrode wangen -
haar eerste letter

meeuwen

meeuwen zweven
vlak boven de golfslag
van het verkeer

steeds verder

steeds verder
trekt het daglicht zich terug
middagmaan

wedstrijd

de blaadjes
doen een wedstrijd:
wie het laatst valt

heuveltjes

heuveltjes
in de tuin
mollentaal

windstil

windstil
de trage val
van een blad

leeg

een leeg etensbakje!
de kat vuurt zijn ogen
op me af

blad (oude haiku)

een gouden blad
lang heeft het op de herfst
gewacht

draaierig

draaierig
van de storm in de bomen
najaarskermis

gordijnen (oude haiku)

gordijnen worden
toegeschoven - een huis
sluit de ogen

Vincent (oude haiku)

aardappeleters
de olielamp verlicht schaars
hun gezichten

wolk (oude haiku)

aan de lege hemel
verschijnt een wolk
spreeuwen

Bert Schierbeek

gedicht van Bert Schierbeek (1918-1996)

en je denkt
hoe concreet en overzichtelijk
zit de wereld in elkaar
als er weinig is
het net noodzakelijke
als een gedicht dus

muggen

muggen
in een baan zonlicht
hun rusteloze dans

gordijn

ik sluit het gordijn
de boom blijft eenzaam
achter

de duif

in de verte
nadert een trein - de duif
stapt van de rails

eiland (haibun)

Op een eiland

De zoveelste tropische dag. Ik zit in de tuin en luister naar de papegaai van de buren.
"Fijne avond," roept hij. Dan volgen twee verschillende ringtones. Daarna hoge, lang aangehouden fluittonen. Meteen daarop: "doei doei ". En "hallo, pas op hoor". De zinnetjes worden afgewisseld door lage sisgeluiden en prachtige heldere klanken.
De wind steekt op. Het is nu nog goed uit te houden bij 30 graden. Ik sluit mijn ogen. De bomen ruisen als de zee; daarbovenuit onophoudelijk de papegaai. Ik waan me op een tropisch eiland.
Maar als ik mijn ogen weer opendoe zie ik verdord gras en slaphangende bloemen.
"Hou je haaks", roept de papegaai.

koeien op een kluitje
in de schaduwstrepen
van een hek

letter

een tongpuntje
en vuurrode wangen -
haar eerste letter

zusje

zusje -
eens raapten we schelpen
de zee blijft ruisen

schaduw

in de schaduw
van het stoplicht
wachten op groen

vlieg

de zon verdwijnt
achter de huizen - een vlieg
verliest haar glans

verliefd

toen ze verliefd was
schreef ze gedichten -
nu boodschappenlijstjes

vakantie

vakantietijd
zwaluwen doorkruisen
vliegtuigstrepen

vakantietijd
in de verlaten straat
ruisen bomen

plantjes

hij komt niet meer -
ze blijft de dorre plantjes
water geven

de wind

de langste dag
de wind weigert
te gaan liggen

poel (tanka)

deze kleine poel
ondoorgrondelijk
en duister zoals
je ogen, wanneer je
verdrietig bent

droom

in een droom zie ik
haar jurkjes aan de waslijn -
alsof ze er nog is

verstoord

verstoord
vliegen de vogels op -
ik hoor hier niet

spoor

op fluisterschoenen
het spoor volgen van
reeënhoefjes

arcadisch

glanzende paarden
in een arcadisch landschap -
de trein rijdt door

oud

op haar oude dag
wegwerpluiers
vol schaamte

windvlagen

dicht gebladerte
windvlagen tonen
de ziel van de boom

de boom

de boom verbergt zich
achter zijn blad - de schrijver
achter zijn woorden

e-mails

zoveel e-mails ...
ik mis brieven met de geur
van dauw

trein

naderende trein
over de slagboom zweeft
een paardenbloempluisje

diepzeeduiker

de diepzeeduiker
hij gaat steeds dieper
sinds zij hem verliet

witte bloesems (tanka)

na de grijze winter
deze overdaad
aan witte bloesems

mijn verlangen naar sneeuw
is eindelijk gesmolten

Max Verhart

Max Verhart, 1944-2018
uit zijn bundel "om kort te gaan' :

Ze heeft radio,
televisie, telefoon en
eenzaamheid.

Als haar zoons komen
is er altijd gekibbel,
Maar kwamen ze maar.

Het hoofd zo wankel,
Haar wassen vingers hebben
alleen nog elkaar.

Beverig
wijst ze op de foto
haar jeugd aan.

In de spiegelruit
loopt je evenbeeld naast je,
net zo alleen.

Opeens herken ik
het voetspoor op het pad
als het mijne.

Mijn kinderen,
al hun leeftijden
hebben ze nog.

bomen

de bomen botten uit
vogels vinden weer
een schuilplaats

eik

de oude eik
in zijn stam en takken
lees ik zijn verhaal

bloesem

witte bloesem
even denk ik terug
aan mijn eerste liefde

de tuin

de tuin is nog kaal
maar de vogelradio
staat al aan

smeltend

smeltend ijs
de weg naar jou
ligt open

merelzang

merelzang -
ik gooi mijn gedachten
in de prullenmand

lentezon

lentezon
ramen en narcissen
gaan open

een schip

een schip vaart voorbij
en verdwijnt in de verte -
nog zijn er golven

bevroren

bevroren vijver
met gestolde sporen
van de wind

onze tuin

onze tuin
vol witte veren -
de sperwer en de duif

De verre weg (Augusta Peaux)

De verre weg

Ligt de weg ook verre
die wij zijn gegaan
onder wintersterren
onder zon en maan,

onze voeten weten
nog het oude spoor,
hebben niets vergeten,
't loopt ons leven door.

Augusta Peaux (1859-1944)                                         

Schriftuur (Ida Gerhardt)

Schriftuur

Al maanden staat het huis verlaten,
haastig onttakeld en verdaan.
De ijsbloemen staan op het raam.
In scherpgenerfde varensbladen
schittert, onuitgewist, uw naam.

Ida Gerhardt, (1905-1997)

winterspelen (2)

winterspelen -
tuimelend door de lucht
motsneeuwvlokjes

winterspelen

winterspelen -
lang geleden schaatste ik
naar school

gedicht van Ida Gerhardt

De gestorvene

Zeven maal om de aarde te gaan,
als het zou moeten op handen en voeten;
zeven maal, om die éne te groeten
die daar lachend te wachten zou staan.
Zeven maal om de aarde te gaan.

Zeven maal over de zeeen te gaan,
schraal in de kleren, wat zou het mij deren,
kon uit de dood ik die éne doen keren.
Zeven maal over de zeeen te gaan -
zeven maal, om met zijn tweeen te staan.

Ida Gerhardt ( 1905-1997)

daar

daar zit mijn moeder
die al jaren dood is
daar - op dat bankje

bewaren

om te bewaren
de handgeschreven
nieuwjaarskaarten