maandag 19 augustus 2013

koeienogen (haibun)

Koeienogen

De koeien, waar ik langs moet; eerst bang, tot ik hun grote, donker glanzende ogen zie. De boerderij, de korenvelden. En dan - knielen in het bonenveld. Aarde voelen, aarde ruiken. Tussen groen blad groene bonen plukken, zo snel mogelijk met mijn onwennige handen. Niet meer schrikken van wegrennende hooiwagens, waar ik thuis van griezel.
De stortbui, die van ver aan komt ruisen, over me heen laten gaan. Waarna ik me, doornat en modderig, nog meer verbonden voel met de aarde.
Bij de uitbetaling koop ik, met een flinke korting, een paar kilo sperziebonen. We eten ze een week lang elke dag, mijn broertjes mopperen, maar ik vind ze steeds lekkerder. Mijn moeder noemt ze prinsessenbonen.


koeienogen
dromen van
een ander leven

4 opmerkingen:

Cees Pieters zei

Hoi Ria,
Mooi verteld, ik zie het helemaal voor me. Ik wist trouwens niet dat jij dit vroeger had gedaan. Weer een stukje verleden geopenbaard!
groetjes, Cees

Ria zei

Hoi Cees, bedankt voor je reactie!
Nelleke en een paar meiden uit de straat gingen ook mee. Ik ging ook een paar keer alleen; alles bij elkaar 6 dagen, in Barendrecht en Smitshoek.
groetjes!

Jan Bontje, woordenaar zei

Heel leuk geschreven!

Ria zei

Dank je wel voor je bezoek en reactie Jan!